مدل مرجع OSI

هدف عمده مدل فوق، ارائه توصيه ها و راهنمائی های لازم به توليد کنندگان محصولات شبکه ای به منظور توليد محصولاتی سازگار با ساير توليد کنندگان است .
مدل OSI توسط کميته IEEE ايجاد شده است . با استفاده از مدل فوق ، محصولات توليد شده توسط توليد کنندگان مختلف امکان کار با يکديگر را پيدا خواهند کرد ( سازگاری بين محصولات ) . مشکل عدم سازگاری بين محصولات توليدشده توسط شرکت های بزرگ توليد کننده تجهيزات سخت افزاری ، زمانی آغاز گرديد که شرکت HP تصميم به توليد يک محصول شبکه ای نمود و اين محصول با محصولات مشابه ساير شرکت ها ( مثلا" IBM ) سازگار نبود . با توجه به مشکل فوق ، در صورتی که قصد تهيه چهل کارت شبکه برای سازمان خود را داشته باشيد ، می بايست ساير تجهيزات مورد نياز شبکه را نيز از همان توليد کننده تهيه می نموديد ( اطمينان از سازگاری بين آنان ) . مشکل فوق تا زمان ايجاد مدل مرجع OSI همچنان وجود داشت و به عنوان يک معظل بزرگ در اين زمينه مطرح بود .
مدل OSI دارای هفت لايه متفاوت است که هر يک از آنان به منظور انجام عملياتی خاص ، طراحی شده اند . بالاترين لايه ، لايه هفت و پائين ترين لايه ، لايه يک است . در زمان ارسال داده از يک کامپيوتر به کامپيوتر ديگر ، داده ها حرکت خود را از لايه هفتم آغاز نموده و پس از تبديل به سگمنت ، ديتاگرام ، بسته اطلاعاتی ( Packet ) و فريم ، در نهايت از طريق محيط انتقال ( مثلا" کابل ) برای کامپيوتر مقصد ارسال می گردند .

عملکرد هر يک از لايه های مدل مرجع OSI :

• لايه Application ( لايه هفتم )

□ ارائه سرويس های شبکه به برنامه ها ( نظير پست الکترونيکی ، ارسال فايل ها و ... )
□ تشخيص زمان لازم به منظور دستيابی به شبکه

• لايه Presentation ( لايه ششم )

□ ايجاد اطمينان لازم در رابطه با قابل استفاده بودن داده برای سيستم دريافت کننده
□ فرمت داده
□ ساختمان های داده
□ توافق در رابطه با گرامر انتقال داده برای لايه Application
□ رمزنگاری داده

• لايه Session ( لايه پنجم )

□ ا يجاد ، مديريت و خاتمه ارتباط برقرار شده بين برنامه ها

• لايه Transport ( لايه چهارم )

□ در ارتباط با رويکردهای متفاوت حمل داده بين کامپيوترهای ميزبان
□ حمل مطمئن داده
□ ايجاد ، مديريت و خاتمه مدارات مجازی
□ تشخيص و برطرف نمودن خطاء
□ تقسيم داده به فريم و نسبت دهی يک دنباله عددی مناسب به هر يک از آنان
□ پروتکل های TCP، UDP و SPX در اين لايه قرار دارند .

• لايه Network ( لايه سوم )

□ ارائه ارتباط و مسير انتخابی برای دو سيستم
□ حوزه روتينگ
□ پاسخ به سوالات متعددی نظير نحوه ارتباط سيستم های موجود در سگمنت های متفاوت شبکه
□ آدرس های مبداء ، مقصد ، Subnet و تشخيص مسير لازم
□ پروتکل های IP و IPX در اين لايه استفاده می گردند .

• لايه Datalink ( لايه دوم )

□ انتقال مطمئن داده از طريق محيط انتقال
□ آدرس دهی فيزيکی و يا سخت افزاری ( MAC ) ، توپولوژی شبکه
□ فريم ها در اين لايه قرار دارند.

• لايه Physical ( لايه اول )

□ کابل ها ، کانکتورها ، ولتاژها ، نرخ انتقال داده
□ ارسال اطلاعات به صورت مجموعه ای از بيت ها ، سيگنال های الکتريکی و اينترفيس های سخت افزاری